مهر بانوی ایران

شقایق گفت با خنده نه بیمارم نه تب دارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تب دار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت ،

تمام غنچه ها تشنه و من بی تاب و خشکیده تنم در آتش می سوخت،

زه ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

از آنچه زیر لب می گفت شنیدم سخت شیدا بود

نمیدانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود    اما

طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد

از آن نوعی که من بودم  بگیرند ریشه اش را و بسوزانند

شوم مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد

چنانچه با خودش میگفت

بسی کوه و بیابان را بسی صحرای سوزان را

به دنبال گلش بوده و یک دم هم نیاسوده

که افتاد ناگه چشم او برمن

بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا از ریشه ام جدا کرد و به راه افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هر لحظه سر را رو به بالا تشکر از خدا می کرد

پس از چندی

هوا چون کوره ی آتش  ،زمین میسوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لبهایی که تاول داشت گفت :

اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست ، به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز دوایی نیست

و از این گل که جایی نیست

خودش هم تشنه بود اما،نمی فهمید حالش را

چنان می رفت و من در دست او بودم

و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب ، نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت

که ناگه روی زانو های خود خم شد دگر از صبر او کم شد

دلش لبریز ماتم شد

کمی اندیشه کرد – آنگه – مرا در گوشه ای از بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت

اما   ... آه... !

صدای قلب او گویی جهان را زیر و رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هر جا بود با غم روبرو می کرد

نمی دانم ،چه می گویم ؟

به جای آب خونش را به من میداد

و بر لبهای او فریاد

" بمان ای گل که تو تاج سرم هستی دوای دلبرم هستی

بمان ای گل "

و من ماندم نشان عشق و شدایی و با این رنگ و زیبایی

" و نام من شقایق شد گل همیشه عاشق شد "